- Mən işimlə əlaqədar olaraq Kiyevdə, ailəm isə Slavutiçdə qalırdılar. Fevralın 24-ü səhər Kiyevə raket düşdü və mən həyacan içində sənədlərimi götürüb evdən çıxdım. Taksi sifariş etmək istədim, amma o anda Kiyevdə bir dənə də taksi tapılmadı. Metroya düşəndə isə orada qarışıq bir izdihamın şahidi oldum. Daha sonra şəhərdə həyəcan siqnalları çalınmağa başladı. Dostlarıma yığdım və onlar mənə bildirdilər ki, müharibə başlayıb. Öncə dostlarımın evinə, sonra Ukraynanın başqa bir şəhərinə, nəhayət günlər sonra Lutska gəlib çatdım. Oradan evakuasiya avtobusu məni Polşa sərhədinə gətirdi. Altı saat gözləyəndən sonra isə Polşaya daxil oldum. Məni Ukraynadan gələn qaçqınlar olan otağa yerləşdirdilər. Otaq çox balaca, adam isə həddindən artıq çox idi. Orada Avropa İttifaqı tərəfindən qaçqınlara dərman, su və  ərzaq paylanılırdı. Valideyinlərini itirmiş körpələr, ərlərini itirmiş qadınların şivənlərini, çığırtılarını görüb eşitmək çox çətin idi.  Daha sonra Varşavaya yollandım. Martın 9-da təyyarə ilə İstanbula, İstanbuldan isə Bakıya gəldim. Hal-hazırda Bakıda bibimgildə yaşayıram.

- Ukraynada müharibə başlaya biləcəyi ilə bağlı öncədən informasiyanız vardı? Demək olar bütün dünya bir müddət öncə bu ehtimaldan danışırdı.

- Nəinki mənim, heç bir Ukrayna vətəndaşının bununla bağlı informasiyaysı yox idi. Dövlət rəsmi və ya qeyri-rəsmi olaraq bu barədə informasiya yaymamışdı.  Ona görə də müharibənin başladığı günə kimi Ukraynada insanlar  rahat və xoşbəxt yaşayırdılar.

- Şükürlər olsun ki, hamısı salamatdırlar. Anam və atam 18 yaşlı qardaşımla doğulub böyüdüyüm Slavutiçdə yaşayırlar. Bacım isə tezliklə ana olmağa hazırlaşır. Hamilə bacımın gözü önündə, başı üstündə bombaların partlamasını təsvir etmək olduqca çətindir. Həmçinin bacımın həyat yoldaşı ukraynalıdır və vətəninin müdafiəsi üçün döyüşür. Öz həyat yoldaşına mənəvi dəstəyini ifadə etmək üçün bacım Ukraynada qalmağı seçdi. Bilirsiniz ki, 18 yaşından 62 yaşına kimi kişilərin Ukraynadan çıxmasına qadağa qoyulub. Bundan əlavə atam çox vətənpərvər insandır və o illərdir yaşadığı və vətəndaşı olduğu ölkəni dar ayaqda qoyub qaçmağı heç vaxt qəbul etməz. Anam isə atam və qrdaşımı tək qoyub gəlmək istəmədi. Ailə üzvlərimlə hər gün danışıram. Atamgilin yaşadığı Slavutiç (Çernobla çox yaxın ərazidir) müharibənin ilk günlərində çox da təhlükəli görünmürdü, lakin indi hər gün bombalanır. Hətta valideyinlərimlə telefonla danışanda belə, partlayışların səsini eşidirəm.

- Ukraynada "Biznes Otel” və "Prezident Otel”də işlədiyim zaman oraya gələn azərbaycanlılara tədbirlərin təşkilində, treninqlərdə və s. köməklik göstərirdim və onlar da bir azərərbaycanlı kimi mənim gənc yaşda işimdə qazandığım uğurlara görə bəzən sevinir, bəzən də təəccüblənirdilər. Həmin illərdə də Azərbaycandan iş təklifləri almağa başladım, lakin ailə üzvlərimə daha yaxın olmaq üçün orada qalmağa üstünlük verdim. Bilik və bacarığımı bölüşməkdən heç zaman çəkinməmişəm. Ələxsus, bu çətin günlərdə mənə qucaq açan ana vətənim üçün daha şövqlə işləyərəm, amma bu günlərdə bunu etməyim mümkün deyil. Ailə üzvlərimin həyatı təhlükə altında olduğu bir məqamda, böyüdüyüm ölkədə müharibə olduğu bir şəraitdə bütün düşüncələrim məhz Ukraynaya doğru köklənib. Tezliklə müharibə bitdikdən sonra isə təbii ki, burada öz işimə motivasiya ola bilərəm. Maraqlı iş təkliflərinə də açığam. 

- Azərbaycan mənim valideyinlərimin doğulub böyüdüyü ana vətənimdir. Biz adətən evdə Azərbaycan dilində danışardıq ki, milli kimliyimizi unutmayaq.  Danışığımda bəzi qüsurlar olsa da, əslən azərbaycanlı olduğumu heç vaxt unutmamışam, əksinə bununla fəxr etmişəm. Məhz bu səbəblə də məni burada qaçqın kimi qeydiyyata alacaqlarını düşünmürəm. Düzü buradakı qanunlara bələd deyiləm, ona görə mənə hansı status verəcəkləri sual altındadır. Azərbaycana gəldiyim ilk günlərdə könüllü olaraq miqrasiya xidmətinə yaxınlaşıb qeydiyyata düşmüşəm. Sonra nə olacağını isə zaman göstərəcək.

- Niyə də yox ?! Burada qalıb ailə qura bilərəm (Gülür).

Amma həyatımın necə və harada davam edəcəyini zaman göstərəcək. Amma qarşı tərəfə münasibətə gəlincə isə azərbaycanlı oğlanlar mərd, sədaqətli və cəsurdurlar. Bunu mən Ukraynada apardığım müşahidələrdə görmüşdüm. 44 günlük Vətən müharibəsində isə bütün dünya onların igidliyinin şahidi oldu.

 

(bizim.media)